[...]
Het verdrag hield onder meer in:
Nederland erkende (net als de andere landen) de onafhankelijkheid van België.
België moest het oostelijk deel van Limburg weer afstaan aan Nederland; het kreeg het statuut van hertogdom binnen de Duitse Bond.
België kreeg het recht op de IJzeren Rijn, een spoorverbinding door het pas in het leven geroepen Nederlands-Limburg.
België moest neutraal blijven (artikel 7).
België verkreeg het Franstalige westelijk deel van Luxemburg; het oostelijk deel bleef als groothertogdom via regerende leden van het huis Oranje in een personele unie verbonden met Nederland. Heel Luxemburg had nog het statuut van zelfstandig groothertogdom binnen de Duitse Bond. De Luxemburgse geschiedenis zal dus eerder zeggen dat het westelijk deel aan België werd afgestaan. De verdeling geldt als de Derde deling van Luxemburg. Een rompstaat bleef over, met ongeveer een derde van het oorspronkelijke grondgebied met de helft van de bevolking [1] in personele unie met het Koninkrijk der Nederlanden onder koning-groothertog Willem I (en vervolgens Willem II en Willem III). Deze regeling werd later vastgelegd in het Verdrag van Londen (1867),[2] bekend als het 'Tweede Verdrag van Londen' naar analogie van het verdrag van 1839. De personele unie eindigde met de dood van koning-groothertog Willem III op 23 november 1890, omdat hij geen mannelijke nazaten bezat. Het Groothertogdom vererfde in de mannelijke lijn.[3]
Groot-Brittannië en Pruisen garandeerden de neutraliteit en veiligheid van België.
Inwoners van België en Nederland kregen de vrije keuze tot welke nationaliteit zij wensten te behoren.
Nederland wilde niet dat België zeggenschap kreeg over de Westerschelde en behield Zeeuws-Vlaanderen.
Nederland moest wel de toegang tot de haven van Antwerpen via de Westerschelde garanderen en het onderhoud ervan toestaan.
Een voor België nogal ongunstige verdeling van de staatsschuld moest er worden bijgenomen.
[...]
in: https://nl.wikipedia.org/wiki/Verdrag_van_Londen_(1839)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten